Wat peuters ons leren over timemanagement

“Waarom? Ja, maar waarom? Jaja, maar wáárohóóm ?” Onze peuter vraagt mij de hele dag het hemd van het lijf. Ik kom niet zomaar weg met het geven van een kort-door-de-bocht antwoord, nee: hij wil EXACT weten hoe alles in elkaar steekt. Geen aannames, geen vaste denkpatronen, geen ‘dat is gewoon zo’. Ik ondervind aan den lijve dat mijn peuter door zijn gevraag in staat is mij scherp te houden op mijn timemanagement. Ik zal uitleggen waarom.

Waarom stellen we niet meer de vraag ‘waarom’?

Door de jaren heen zijn wij het wat verleerd, dat vragen stellen. In onze hapsnapmaatschappij hebben wij onszelf aangeleerd vooral stellend te zijn en in een paar seconden tot de kern te komen. Er is minder ruimte voor twijfel of nuance; dat kan niet, dan ‘zappen’ mensen weg. Daarnaast slijten de routines en gewoontes er geruisloos in, grotendeels onbewust. We weten na verloop van tijd niet beter.

Zo is het ook met onze agenda. Onze agenda’s puilen uit van de aannames. Wat dacht je van:

• ‘Een vergadering duurt minimaal een uur’
• ‘Ik moet daar altijd bij aanwezig zijn’
• ‘Het wordt vast niet gewaardeerd als ik de stekker uit project ‘A’ trek’

En bedenk eens welke aannames ervoor zorgen dat je bepaalde werkzaamheden niet in je agenda zet (en waardoor je in de knel komt met je tijd):

• ‘Voorbereidingstijd inplannen is niet nodig’
• ‘Het bijhouden van vakliteratuur is geen onderdeel van mijn werk’
• ‘Voor de aansturing van mijn team hoef ik geen tijd in te plannen’

Kritische peuter ontpopt zich tot timemanagement coach

Een waargebeurde situatie: zoonlief kijkt over mijn schouders in mijn agenda mee en ziet een terugkerende meeting staan. “Daar ga ik straks heen en het duurt altijd een uur,” zeg ik tegen hem. “Ja, maar waarom dan, mama?” “Omdat die vergadering tot nu toe altijd al zo ingepland is.” “Waarom dan?” Het wordt al lastiger… “Hmm, omdat iemand ooit bedacht had dat we een uur moesten vergaderen?” Peuterlief begint te schuifelen, wordt ongeduldig: “Jaahaa, maar wáárom dan?” “Tja, eh, (ik begin het ondertussen warm te krijgen) ik weet niet of een uur nu nog wel zo nodig is. Ik denk eigenlijk dat wij het met zijn allen wel zo makkelijk vonden om het zo te laten, Outlook invitations moet je anders handmatig aanpassen?” Zoonlief is mentaal afgehaakt en loopt weg, dit gaat hem zijn pet te boven. En ergens heeft hij een punt.

Zo’n peutertje in je hoofd is zo gek nog niet

Wat zouden onze agenda’s er rooskleuriger uitzien als wij ons regelmatig de vraag stellen “Waarom eigenlijk?”

Waarom ziet je agenda eruit zoals hij eruit ziet?

Waarom zet je er bepaalde dingen wel in en andere weer niet?

Waarom, waarom, waarom?

Mijn cursisten laat ik hiervoor vaak een reflectiemomentje inbouwen. Even een moment om de hectiek van de week te overzien en overstijgen en terug te keren naar de basis: maak je bewust de juiste keuzes? Of doe je de dingen uit gewoonte, maar dragen ze eigenlijk te weinig bij aan je doelen?

Ik gun iedereen een klein, kritisch peutertje in zijn hoofd. Een peutertje die jou heerlijk onbevangen kan vragen ‘Maar waarom dan?’ Ervaar maar eens wat dat met jouw tijdbesteding doet!

Ik ontvang graag jouw reactie op deze blog